Week 2 van augustus

Maandag 7 augustus – Maanverduistering

Door de bomen heen zie ik de maan in de nachtelijke hemel. Ze zou eigenlijk vol moeten zijn vandaag, maar ze ziet er een beetje vreemd uit. Alsof iemand een hapje van haar genomen heeft. Ik sta op en kan de maan nu duidelijk zien, er hangt inderdaad een schaduw over haar. ZCP team staat in de keuken en ik enthousiast roep ik: ‘hé jongens! Er is een maanverduistering!’. Iedereen komt kijken en telefoons worden erbij gepakt om te checken of er wel een maanverduistering zou moeten zijn vannacht. Ons langzame internet geeft verrassend snel bevestiging; ja er is inderdaad een maanverduistering. Maar hier in de bush heb je eigenlijk geen internet nodig om daar achter te komen, alles wat je hoeft te doen is elke avond even naar de lucht kijken.

Dinsdag 8 augustus – Het einde van een legende

Een verdrietige dag voor Liuwa. De legendarische Lady Liuwa heeft ons verlaten.

Lady, the last lioness, die meer dan 7 jaar in haar eentje overleefde op de plains.

Lady, de leeuwin die steeds maar weer alle verwachtingen te boven ging.

Lady, die voor Sepo zorgde, de leeuwin die uit Kafue werd gebracht, en haar liet zien waar ze heen moest en hoe er gejaagd wordt op de plains.

Lady, die Sepo hielp haar jongen groot te brengen, en de rol van oppas-oma op zich nam wanneer Sepo op jacht ging. In ruil daarvoor zorgde Sepo voor Lady in haar pensioenjaren, toen ze niet langer in staat was om zelf te helpen bij de jacht. Deze band heeft zowel Sepo als Lady geholpen te overleven.

Lady, die naar schatting 17 jaar oud werd, in plaats van het leeuwen gemiddelde: 14.

Sterke Lady, the guardian of Liuwa. Ze versloeg de verwachtingen keer op keer, raakte vele zielen, werd de trots van Liuwa en het fundament van Liuwa’s nieuwe pride. Nu is het tijd voor haar welverdiende rust in vrede, Liuwa in goede poten achterlatend.

PS: Lady was de ster van de documentaire The Last Lioness, als je het kan opzoeken is dat echt een aanrader, het is heel cool, vertelt het verhaal van Lady en bevat mooie beelden van Liuwa.  

Woensdag, 9 augustus - Zorgen

Iedereen die met wilde dieren werkt zal je kunnen vertellen dat het vormen van een emotionele band het slechtste is wat je kunt doen voor jezelf. Of wij het nou leuk vinden of niet, de natuur gaat haar eigen weg en ze geeft daarbij niet meer of minder om onze favoriete dieren. Een band geeft onnodig verdriet als de tijd voor het dier komt, ook al weten we dondersgoed dat dat “nu eenmaal de natuur is”. Ondanks dat, kan ik het niet helpen dat ik een dier zie en probeer te bedenken wat voor karakter het heeft, wat het denkt als wij het weer eens urenlang volgen en hoe het communiceert met zijn soortgenoten of zelfs met ons. Dus als een dier dat we regelmatig volgen spoorloos van de radar verdwijnt, maak ik mij zorgen. Ik denk steeds aan alle mogelijke scenario’s nu we geen enkele aanwijzing hebben van wat er gebeurd kan zijn. Ook al is dat dan "nu eenmaal de natuur".

Vrijdag 11 augustus – Waar zijn al die dieren?

Daan en ik zijn ver in het noorden van het park voor een paar dagen. We zijn hier om wildebeest counts te doen, dit is namelijk de tijd dat de wildebeesten migreren, ver weg van Matiamanene. Hier in het noorden is het langer nat en zijn er meer branden die zorgen voor nieuw gras om te eten. Om onze herd count targets te bereiken moeten we naar ze toe gaan en de gezenderde individuen vinden. Een herd count missie in het noorden betekent een kampeertripje; rijden, kuddes vinden en scannen voor zenders overdag, ’s avonds kamp opzetten onder een boom, een vuurtje maken en slapen in een tent.

Dus daar zijn we dan, in het noorden, aan het rijden en scannen zoals het hoort. Maar er is een klein probleempje… We kunnen Liuwa’s 25.000 wildebeesten niet vinden… We vinden veel coole dingen de hele dag, maar het hoofddoel (wildebeest kuddes vinden) is nog niet echt bereikt.

Totdat vandaag, op dag 3 van de trip, tegen het einde van de middag het tij keerde. Eindelijk vinden we wildebeesten. Oh boy, en of we wildebeesten vinden! In de verte zien we 3 zwarte stipjes uit het lang gras steken, het lijken 3 wildebeesten te zijn. Wanneer we dichterbij komen worden het er meer en meer totdat we omringd zijn door zo’n 8000 stuks, allemaal op die ene plain. Wildebeesten zo ver als je kunt kijken! Liuwa is dan misschien heel plat maar ze weet ons nog steeds elke minuut van de dag te verrassen. Binnen een half uur vinden we 4 gezenderde dieren en met een brede glimlach en vol hoop voor morgen vinden we een mooi kampeerplekje en drinken we een koud biertje om het te vieren.

De afgelopen week was me even wat! Er zijn verdrietige dingen gebeurd maar daar zijn mooie dingen uit voortgekomen. We zijn getuige geweest van iets dat, met menselijk emoties en interpretatie, ik kan beschrijven als: de band van een familie. Een leeuwentroep in dit geval. Banden en connecties die mooi, overheersend en levensreddend zijn. Mijn menselijke oog zag leeuwen die rouwen om het verlies van hun gids, leidster en geadopteerde familielid: Lady. Jongeren verzeilden in een wanhopige, paniekerige situatie die ze niet hadden kunnen overleven zonder pride members die voor eten zorgden en ze in bescherming namen. Het was geweldig om een jonge leeuw dicht tegen 2 volwassen leeuwinnen te zien liggen, die een scherm vormden tussen hem en de gigantische plains. Daan heeft het heel plastisch beschreven: deze leeuwen leven zoals ze altijd doen, soms komt er een pride member bij en als dat het geval is, omdat ze uit dezelfde troep komen, zorgen ze voor elkaar, zo werken leeuwen nu eenmaal. Maar ik denk graag dat het ook een beetje te maken heeft met de liefde en medeleven die leeuwen voor elkaar voelen.

Eigenlijk schrijf ik dit allemaal op de 13de. Het was een lange dag, nacht en nieuwe dag. Wegens omstandigheden moesten we de leeuwen in de gaten houden dus toen Daan en ik terugkwamen uit het noorden gisteren, hadden we geen tijd om langs kamp te gaan maar gingen we direct naar de leeuwen en bleven ’s nachts bij ze. Ze legden een behoorlijke afstand af (18 km) maar hadden weinig succes met jagen. Toen ze de volgende ochtend om 7.30 in de schaduw gingen liggen, deden wij een paar wildebeest counts in de omgeving totdat een collega de lion-watch van ons overnam. Toen we eindelijk terug in kamp kwamen, waren we smerig, hongerig en moe van onze 30-urige werkdag. Een lange douche en een dutje maakten al een hoop goed. Het is allemaal part of the job, onverwachte situaties leiden soms tot gebroken nachten en non-stop werk. Wij doen niet aan 9 tot 5. Nooit. Ik zie het als een van de dingen die ons werk uniek en waardevol maken. De leeuwen zijn in elk geval ok!