Hello and goodbye

Maandag – NEE NIET HIER KOMEN

Het is een hele normale maandagavond in Matiamanene. De plains zijn nat dus niemand is het veld in geweest en in plaats daarvan staan mijn collega Kings en ik in de keuken het avondeten te koken.

Ik hoor wat geritsel maar besteed er geen aandacht aan, denkende dat het een kikker is ofzo. Totdat Kings bijna een hartaanval krijg en mij er ook een geeft als hij keihard begint te schreeuwen ‘LIONS LIONS LIIIIIOOOOOONNNNSSSS’. Iedereen springt op en kijkt om zich heen, inclusief de vijf leeuwen van verschillende leeftijden die op hun gemak voorbij wandelden, vlak voor de keuken langs.

Daan komt uit de badkamer gerend terwijl hij schreeuwt ‘WAT IS ER AAN DE HAND?!’, waarop wij weer schreeuwen ‘NEEEEE NIET HIER KOMEN, GA TERUG!!!’.

De chaos is compleet.

Al snel worden we allemaal weer rustig en met kloppende harten kijken we naar de leeuwen die ook weer rustig zijn en op de paden naar onze tenten zijn gaan liggen (lekker zacht). Maar het begint donker te worden, tijd voor de jacht, dus ze staan op en hervatten hun ooit zo rustig en ontspannen wandelingetje.

Zaterdag – Doei Teddy!

Vandaag is onze collega Teddy vertrokken.

Je vraagt je misschien af: Wáárom zou iemand de coolste plek, baan en team op aarde verlaten? Welke reden kan daar in godsnaam voor zijn?!

Nou Teddy had er wel een… En een goeie ook! Hij is geselecteerd voor een postgraduate programma aan de universiteit van Oxford. Hij heeft er kneiterhard voor gewerkt om aangenomen te worden en nu komt de datum van vertrek steeds dichterbij. We wensen hem natuurlijk het allerbeste en wij als ZCP zijn ongelofelijk trots op hem. Maar we zullen hem wel missen hier in Liuwa! Teddy is niet alleen de beste collega die alles weet en altijd in is voor een praatje, hij geeft ook nog eens de beste vertolking van zowel hyena- als leeuwengeluiden die samen gaan met zijn eindeloze veld-verhalen.

Dus tja… We wensen hem het allerbeste maar we hopen hem snel weer te zien!

Zondag - Liuwa Olympische spelen

Ik zie hem vlak voordat ik hem raak. Maar het is al te laat. Voordat ik iets kan doen om de motor weg te sturen van de gigantische termietenheuvel die mijn pad blokkeert, raakt mijn voorwiel hem met volle kracht. Een verraste, paniekerige piep verlaat mijn keel als ik de lucht in word gelanceerd. In mijn hoofd herhaal ik mijn mantra ‘houd het stuur vast, houd het stuur vast’ terwijl ik me schrap zet voor het achterwiel dat dezelfde termietenheuvel zal raken. Heel eventjes vliegen de motor en ik door de lucht. Het voorwiel raakt de vaste grond en wordt snel gevolgd door het achterwiel. Voordat ik het door heb, reageren mijn reflexen op de klap van de motor. Als een automatische piloot knijpt mijn linkerhand de koppeling in, mijn rechter de rem en heel snel daarna vindt mijn linkervoet vaste grond en is die sterk genoeg om mijn eigen gewicht en dat van de motor tegen te houden.

Uit pure opluchting begin ik te giechelen. Ik ben erg blij dat niemand dat gezien heeft. Maar omdat ik niet gewond ben geraakt, ken ik mezelf 10 punten toe voor de landing!